Nürburg in de Eifel, 7.30 uur 's ochtends. Nevelslierten drijven door het kleine, rustige plaatsje, dat op dit tijdstip van de dag net wakker wordt. Maar een paar meter verderop op de hoofdweg richting Meuspath is iedereen al klaarwakker. Hier bij de ingang van de roemruchte Nürburgring-Nordschleife is de parkeerplaats vol: tientallen auto's staan langs het asfalt. Hier en daar controleren hun bestuurders de luchtdruk in hun banden of zijn in gesprek met andere rijders.

Hoewel er vandaag geen race is, rollen de eerste auto's al het circuit in de Eifel op. Want vandaag is er een zogenaamde trackday op de Nürburgring, "een sportevenement georganiseerd door meestal onafhankelijke organisatoren, waarbij de focus ligt op het verbeteren van je eigen rijvaardigheid," legt Moritz uit. Hij is al jaren thuis in de trackday-scene en neemt ons vandaag mee in zijn zwarte Honda Civic. Dit is geen gewone Civic, zoals de enorme achtervleugel en het royaal uitgevoerde, felrode remsysteem aangeven. Het is een Civic Type R met 320 pk, legt Moritz uit, een versie van het Japanse compacte model die is geoptimaliseerd voor gebruik op het circuit.

Maar motorvermogen is van secundair belang, verzekert Moritz ons: "Gloednieuwe Porsches met 520 pk, maar ook oudere BMW 3-series en Opel Kadetts nemen deel aan de trackday," zegt Moritz. Wat hun bestuurders gemeen hebben, is een fascinatie voor rijdynamiek en het verbeteren van hun eigen rijvaardigheid. "Er zijn hier geen races en er is geen officiële tijdwaarneming," zegt Moritz. Het gaat er veel meer om elkaar eerlijk te behandelen op het circuit en een gemeenschapsgevoel te creëren. En het valt inderdaad op dat iedereen met iedereen lijkt te praten, ongeacht merk en motorvermogen.

Een trackday staat open voor iedereen met een rijklaar voertuig - of het nu een supersportwagen is of een gewoon wegvoertuig. De meeste voertuigen hier op de "Ring" zijn verlaagd en hebben tal van andere optimalisaties. Bijna vergelijkbaar met een gewone tunerbijeenkomst bij het plaatselijke benzinestation, of toch niet? Die vergelijking gaat volgens Moritz niet op. "Op de trackday zijn wij als coureurs minder geïnteresseerd in visuele tuning dan de meeste autotuners. Natuurlijk wil het oog ook wat. Maar we optimaliseren onze auto's vooral met het oog op maximale prestaties en veiligheid, om daarna veilig en snel op zoek te gaan naar de grenzen van de rijdynamiek”.

Om veiligheidsredenen dragen we als bijrijders een speciale helm, net als alle andere deelnemers. "Helmen zijn verplicht op een trackday. Want ook al gaat het niet om het halen van topsnelheden of het vestigen van nieuwe ronderecords: autosport is en blijft gevaarlijk," legt de trackday-expert uit. De organisatoren hebben een aantal regels opgesteld om ervoor te zorgen dat er niets misgaat op het circuit. Zo zijn er zijn regels voor inhaalmanoeuvres en gedrag op het circuit die moeten worden nageleefd om ongelukken te voorkomen. Veel organisatoren hebben bijvoorbeeld de regel dat inhalen alleen is toegestaan aan de linkerkant. Iedereen die zich niet aan de regels houdt, kan naar huis gaan.

Eindelijk rollen we over de parkeerplaats in de richting van het racecircuit. De spanning stijgt en we voelen ons al een beetje ongemakkelijk worden. En we worden niet teleurgesteld: op het circuit accelereert Moritz zo snel dat dit voorgevoel wordt al gauw bevestigd. Met een snelheid van 240 km/u naderen we op de "Döttinger Höhe” een bocht naar links. De 44-jarige neemt de hierop volgende bochtencombinatie met een snelheid die ons naar adem doet snakken. Het feit dat de banden van een auto zoveel grip kunnen opbouwen, is een totale verrassing voor ons.

En het blijft maar op dezelfde manier doorgaan: over de volledige 20,8 kilometer van het gevaarlijkste en meest uitdagende racecircuit ter wereld. De krachten en versnellingen die op ons inwerken tijdens het remmen en de vele bochten doen ons aan een achtbaan denken en zijn niet te vergelijken met datgene wat we in het normale wegverkeer ervaren.

Ondanks de hoge snelheden valt het op hoe attent de coureurs met elkaar omgaan op het circuit. Keer op keer kijkt Moritz in de achteruitkijkspiegel en laat hij snellere auto's passeren, zoals een Porsche 911 GT3 of BMW M4. Langzamere rijders zetten hun rechter knipperlicht aan als ze plaats willen maken voor ons. Even de hand opsteken om te bedanken en daar gaan we weer: vol gas door de “Fuchsröhre”, die ons door de enorme compressie in onze stoelen drukt, en dan door de steile bocht van de Caracciola-carrousel, die ons zo hard door elkaar schudt dat onze vullingen bijna lostrillen.

De trackday eindigt aan het begin van de avond zonder grote incidenten. We zijn uitgeput, maar dankbaar dat we deze dag hebben mogen meemaken. En we hebben echt de smaak te pakken gekregen. Hoewel het een uitdaging kan zijn om op het circuit te rijden, benadrukt Moritz dat het voor iedereen mogelijk is om een trackday bij te wonen en zijn vaardigheden te verbeteren. "Het gaat erom langzaam te beginnen en geleidelijk op te bouwen," zegt hij. "Je moet niet proberen te snel te rijden of te veel tegelijk willen doen. Het gaat erom jezelf uit te dagen en te leren hoe je een betere bestuurder kunt worden." Sommige organisatoren hebben speciale evenementen voor beginners om deze sport langzaam onder de knie te krijgen. Voor ons staat één ding echter vast: dit is zeker niet onze laatste trackday geweest.